بررسی تأثیر فلوفنامیک اسید به‌عنوان مهارکننده کانکسین بر روی ترمیم زخم‌های دیابتی

زمینۀ مطالعه: فلوفنامیک اسید از خانواده فنامات­ها بوده و به‌عنوان داروی ضد­التهاب غیراستروئیدی و ضد­­ درد مورداستفاده قرارگرفته است. با توجه به قابلیت دارو جهت مهار کانال‌های و ممانعت از خروج محتویات سلول ازجمله ATP، احتمال تأثیر مثبت آن بر روند التیام زخم­های دیابتی وجود دارد. هدف: بررسی اثرات موضعی فلوفنامیک اسید به‌عنوان بلوک کننده کانال کانکسین بر التیام زخم رت­های دیابتی شده توسط آلوکسان. روش‌کار: در این مطالعه از 40 سر رت نر نژاد ویستار استفاده شد. همه­ی رت­ها توسط 150 میلی گرم در کیلو گرم آلوکسان دیابتی و به‌صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. پس از بیهوشی برشی به ابعاد 2×2 سانتی­متر در ناحیه پشت ایجاد و پوست به‌طور کامل جدا گردید. گروه­­ها به‌صورت جداگانه تحت درمان با پمادهای 2، 5 و 10 درصد فلوفنامیک اسید قرار گرفتند و یک گروه نیز­ به‌عنوان کنترل فقط پماد وازلین و اوسرین دریافت کرد. پماد و پانسمان روزانه تجدید شد. از روز صفر تا 21 در روزهای فرد مساحت زخم موردبررسی قرار گرفت. در هر گروه، نیمی از رت­ها در روز پنج و بقیه در روز 21 یوتانایز و از محل برش، نمونه پاتولوژیک تهیه گردید. نتایج: فرآیند ترمیم، تراکم فیبروبلاست‌ها، روند اپیتلیالیزاسیون، آنژیوژنز، تشکیل رشته­های کلاژن و بسته شدن زخم در گروه 2 درصد بهتر از سایر گروه­ها بود و به ترتیب در گروه­های کنترل، 5 و 10 درصد از سیر نزولی برخوردار و دارای اختلاف معنی­دار بود، بطوریکه در دو گروه آخر، فرآیند ترمیم مختل گردید. نتیجه‌گیری نهایی: غلظت 2 درصد دارو نه‌تنها اثرات ضدالتهابی قوی را بروز نداد، بلکه با تأثیر بر روی کانال­های کانکسین 43 و ممانعت از خروج ATP، فرآیند ترمیم را بهبود بخشیده و تسریع نمود، درحالی‌که در غلظت 5 و 10 درصد، اثرات ضدالتهابی دارو غالب بوده و منجر به تأخیر در فرآیند ترمیم گردید.